Na acht jaar schrijven bereikte Frans Fraters zijn doel: het vastleggen van de herinneringen aan zijn jeugdjaren, die plaatsvonden tijdens de crisisjaren (de jaren ’30) en de oorlogsjaren (1940-1945). De oorzaken van deze lange periode waren onder meer het tweemaal weduwnaar worden, de jaren waarin het coronavirus rondwaarde én het ondergaan van een rugoperatie als gevolg van een partiële dwarslaesie.

Toen de kinderen nog klein waren, vertelde Frans hun veel over zijn jeugd tijdens de crisisjaren, gevolgd door het overleven van de bezettingsjaren door de Duitsers, inclusief de evacuatie uit het Sperrgebiet, de hongerwinter en de ellende van de V2-raketten. Uiteindelijk mocht het gezin Fraters gelukkig toch gaan genieten van de bevrijding en het begin van de wederopbouw.

Op een zeker moment kwam jongste kind Carolien met de vraag bij Frans of hij de herinneringen op papier wilde vastleggen. Hij vertelde haar dat een boek schrijven heel wat anders was dan het vertellen van verhaaltjes. Maar uiteindelijk is Frans gelukkig voor haar wens gezwicht en ligt er sinds (2023) dan toch een boek op tafel.

Frans Fraters 1932-2024